Emine Yanık, bir azim hikayesinin kahramanı olarak gündeme gelmesi gereken bir isim. Ama o karşımıza Aydın Büyükşehir Belediyesi’nde uğradığı psikolojik şiddetin kurbanı olarak çıktı.

Emine’nin en büyük ideali mimar olmaktı. Trakya Üniversitesi Mimarlık bölümünü kazandığında havalara uçuyordu. Ancak daha 20 yaşındayken, 2001 yılında rahatsızlandı. O doktor senin, bu hastane benim koşuşturması sonunda acı gerçekle tanıştı. Hastalığının adı konmuştu; SMA. Mimar olmayı o kadar çok istiyordu ki, SMA’nın ideallerinin önüne geçmesine izin vermedi. Tedavisi sürerken okulunu bitirip diplomasını cebine koydu. Sırada rüyalarını süsleyen projeler vardı. Ailesinin de desteği ile kendi mimarlık bürosunu açtı. Ne var ki, hastalığı nedeniyle sağlık güvencesine ihtiyaç duymaya başlamıştı. 2010 yılında Özel İdare’de çalışmaya başladı.

KADERİN DEĞİŞTİĞİ YIL

2014 yılında Büyükşehir Yasası’nın yürürlüğe girip Özel İdarelerin kapatılması sonucunda kadrosu Aydın Büyükşehir Belediyesi’ne geçti. Bu, Emine Yanık için çileli günlerin de başlangıcıydı. Aylarca boşu boşuna kendisine iş verilmesini bekledi. Ama kimsenin aldırdığı yoktu bu talebine. Çünkü özel durumu nedeniyle yeni kurumunda istenmiyordu. Aydın Büyükşehir Belediyesi’nde görev yaptığı 9 yıl boyunca uğradığı psikolojik şiddetin dozu her geçen gün biraz daha arttı. Yaşadığı stres, hastalığının da seyrini hızlandırmış, bir bastonla iş başı yaptığı belediyede tekerlekli sandalyeye mahkum olmuştu.

2014 yılında hakkında Sağlık Kurulu tarafından “arazide görev yapamaz” raporu verilmesine rağmen Yapım İşleri Şube Müdürlüğü’nde görevlendirildi. Ama hala önüne tek bir proje bile konmamıştı. Görev istedi, yeri değiştirildi. Bir Park ve Bahçeler Müdürlüğü’ne gönderildi, bir Fen İşleri’ne. Etüt ve Plan Dairesi’nde de durum değişmeyince kendisini Fen İşleri Daire Başkanlığı’nda buldu. Yine itiraz etti; Bu kez Trafik Kontrol Dairesi’ne sürüldü. Mesleğini yapacak ortam bulamayınca yine itiraz etti. Bu kez de kendisini İmar ve Şehircilik Dairesi’nde buldu.

SEN MİSİN GÖREV İSTEYEN

Görevlendirildiği birimlerden bazılarında görev yerine çıkması için kullanması gereken asansör, tekerlekli sandalyesi ile giremeyecek kadar küçüktü. Asansörün engelli kullanımına uygun hale getirilmesini isteyince de, zamanında işbaşı yapmadığı gerekçesiyle hakkında tutanak tutuldu, savunması istendi.

Mimar Emine Yanık, cehennem gibi geçen 9 yıl boyunca, bir kadın, bir anne olduğu için kendisine yardım eder umuduyla defalarca Büyükşehir Belediye Başkanı Özlem Çerçioğlu’nun kapısını çaldı. Ancak bir kere olsun derdini anlatma fırsatı bulamadı. Ulaşabildiği tek yetkili, Genel Sekreter Ertuğrul Yamen oldu. Durumunu, Fen İşleri Daire Başkanı Ufuk Serdar Özmen’in uyguladığı mobingi anlatmaya gittiğinde hayatının şokunu yaşadı.  Zira odasında Ufuk Serdar Özmen’le birlikte emek yiyen Yamen, engelli kadın mimarı kovmaktan beter etti.

Yaşadığı son hayal kırıklığı, Emine Yanık için son darbe olmuştu. Mimarlık hayallerinden vazgeçmiş, engelli bireylere gösterilen kötü davranışlara son verilmesi için mücadele ediyordu artık. Çaresiz mahkemenin yolunu tuttu. Yaşadıklarını, sürgünlerini belgeleyerek Aydın Büyükşehir Belediyesi hakkında uğradığı kötü muamele nedeniyle Aydın 1. İdare Mahkemesi’nde dava açtı.

DAVA BİLE İMANA GETİRMEDİ

2023/303 esas numarasıyla görülen dava da, Aydın Büyükşehir Belediyesi’nde Emine Yanık’a karşı uygulanan sistemli baskıyı değiştirmedi. Dava dilekçesinde kendisine görev verilmediğini vurgulayan engelli mimar, dava sonrasında Hafriyat Şubesi’ne atandı ve kendisine Nazilli’deki bir hafriyat toprağının depolanması için gerekenin yapılması görevi verildi.

Aydın Büyükşehir Belediyesi’ne karşı başlattığı mücadeleyi sonuna kadar sürdürmeye kararlı olan Emine Yanık’ın tek hedefi, kurumun engelli bireylere karşı uyguladığı ayrımcılığa son verilmesini sağlamak. Zira yaşadıkları, o’na kariyer hedeflerini çoktan unutturdu.